Alışılmış şeyleri sevemedim.
İnsanın herşeye bu kadar alışan bir varlık olmasını aşamıyorum. Doğuma alışır, ölüme alışır, önce hasret çeker, kavuşur varlığına alışır, güzel olana alışır, olmayana alışır. Savaşa bile alışır. Modernize olmuş insanın yüzleşemediği her olaya verdiği tepki alışmak aslında hissedememek. Kendimizi, bedenimizi, yeteneklerimizi, doğru algılarımızı tüketiyoruz aslında. Özetle insanlığımızı.
Sonra “anı yaşa” diye öğüt edilmiş boşluğa bir önemsiz mesaj fikri ile yazılmış bir öneriyi hayat felsefesi haline getiriyoruz. Anlık hazlarımızı doyurup kısa vadeli faizler ile kendimizi yaşamış kabul ediyoruz. Ruhunuza farmakolojik kozmetikler ile müdahale etmeyin. İzin verin ruhunuz bedendeki görevini yerine getirsin. UYANIŞI BAŞLASIN…
